Unnustinn

Einu sinni var piltur og stúlka á bæ einum; þau voru lofuð og unnust mjög.  Um veturinn átti hann að fara til sjóróðra, og áttu þau tal með sér , áður en hann fór.  Hét hann þá unnustu sinni, að hann skyldi skrifa henni vel og rækilega.  Hann fór síðan á burt, og leið svo fram undir jól.

En um jólin fór stúlkuna oft að dreyma unnusta sinn, og kvað svo mjög að því, að hún gat varla sofið nokkra rólega stund.  Var hann að segja henni frá ýmsu bæði um sjálfa hana og aðra.

Þar á bænum var kerling ein heldur fróð; fór stúlkan til hennar, og sagði henni frá draumum sínum, og að hún mætti eigi sofa með neinni værð.

Kerling lét lítt yfir, en sagði þó við stúlkuna:  Fara skaltu að sofa í kvöld; en ég skal búa um hurðina á húsi því, er þú sefur í.

Um kvöldið fór stúlkan að sofa; dreymdi hana þá að unnusti sinn kæmi á gluggann og mælti: Illa gjörðir þú, að loka hurðinni fyrir mér; er nú svo komið, að ég má eigi framar til þín koma, en þar eð svo er, þá vildi ég vera draumamaður þinn.

Síðan kvað hann vísu þessa:

Vér höfum fengið sæng í sjó
sviptir öllu grandi;
höfum þó á himni ró
hæstan guð prísandi.

Fór hann síðan á burt.  En stúlkan vaknaði.  Var hún þá svo óð, að hún hljóp út, og ætlaði að fyrirfara sér.  En sumt fólk var þá eigi til sængur gengið, og náði það henni.  Varð stúlkan svo jafngóð aftur, og vitjaði maður hennar aldrei síðan.